Het voordeel van een plaatbespreking niet meteen in week 1 van de release te moeten doorsturen, is alvast dat je de plaat ook echt doorgedreven kunt beluisteren en dus niet aangewezen bent op promoblaadjes van de platenfirma. Hoewel de vierde cd van Tom Van Laere intussen twee maanden oud is, krijgen wij nu de kans om er iets over te schrijven en laat ik u meteen gerust stellen: toen u, net als zowat iedereen, compleet weg was van de nieuwe single Always On The Run, lieten uw oren u niet in de steek. U hoorde al meteen dat deze single de voorbode was van een hele sterke plaat en zo bleek ook.

De Admiraal keerde terug naar de oude stal van producer Jo Francken, die destijds ook al verantwoordelijk was voor de knoppenbediening op het debuut van Freebee. Dat Tom een stapje opzij zette, zich ging afvragen waar hij nu eigenlijk mee bezig was en dàn pas de studio in kroop om deze plaat te maken, siert hem. Wij komen de man –die overigens superbescheiden is- wel eens tegen op concerten en denken dan telkens :”hmm…de Admiraal is er ook weer”, wat meteen inhoudt dat we hem ervan verdenken een stel goeie oren te hebben. Ook dat blijkt op deze plaat: hij haalt zijn mosterd duidelijk bij een aantal mensen die hij zelf graag hoort. Zijn liefde voor de muziekjes van Young, Dylan, Springsteen en de Stones is nogal duidelijk, maar ons hoor je daarover niet klagen, zolang je maar niet in kopieergedrag vervalt. En in die val trapt Van Laere absoluut niet. Hij kleedt zijn songs aan met accentjes die hij links en rechts geleend heeft, dat wel, maar verder blijft alles zeer herkenbaar Freebee. Ik denk dat de geschiedenis ooit Tom Van Laere zal omschrijven als de man die in staat was om nieuwe nummers te schrijven, die onmiddellijk herkenbaar klinken, en die je niet eens drie keer gehoord moet hebben, om ze te kunnen meefluiten. Da’s bepaald geen kleine verdienste, zeker niet als ze nog eens gecombineerd wordt met absolute sternummers als Look at What Love Has Done  of The Art of Walking Away.

Die laatste is zondermeer een perfecte song. Wie bij zijn vierde plaat zulke nummers kan voorleggen, die heeft dat ene absolute meesterwerk in zich. Nu hebben we ’t nog altijd over een uitstekende, rijpe plaat van een man die zijn demonen misschien nog niet onder controle heeft, maar wel al weet wie ze zijn. Ooit komt dat meesterwerk er , zeker weten, maar in afwachting daarvan zullen we ons de komende zomer met plezier laven aan de nieuwe oude Admiral Freebee! (Dani)